"WYBACZ MI LEONARDZIE" MATTHEW QUICK [RECENZJA]

TYTUŁ: WYBACZ MI LEONARDZIE 
AUTOR: MATTHEW QUICK 
WYDAWNICTWO: OTWARTE
TŁUMACZENIE: JACEK KONIECZNY 
MOJA OCENA: 5/10

Już w momencie trzymania w rękach Wybacz mi Leonardzie wiedziałam, że nie będzie to zwyczajna książka. Sam opis nie zostawia nam w związku z tym żadnych wątpliwości. Jako czytelniczka znudzona schematycznymi pozycjami, rozpoczęłam wędrówkę przez kolejne strony powieści autorstwa Matthew Quicka. 


Wraz z nadejściem osiemnastych urodzin, Leonard postanawia:

• przygotować prezenty dla swoich przyjaciół 
• zgolić głowę na łyso 
• zabrać do szkoły stary pistolet

Czy to zwiastuje nam kolejną nudną książkę? NIE!

Tytułowy bohater zabiera nas w swoją codzienność widzianą inaczej. Mieszkający wraz z mamą (a właściwie prawie sam), Leonard uczęszcza do liceum jak zwyczajny nastolatek. Jednak w wolnym czasie oddaje się niecodziennej pasji - obserwacji dorosłych. Zbuntowany przeciwko światu, nie uzyskawszy zrozumienia, rozpoczyna realizację swojego szczególnego planu... 


Wybacz mi Leonardzie była swego czasu pozycją polecaną na blogach i booktubie, uważaną za przejmującą, dojrzałą książkę dla młodzieży. Spotkałam się z mnóstwem pozytywnych recenzji, również na lubimy czytać, gdzie została ona oceniona na 8/10, a tak wysoki wynik trudno osiągnąć przy zróżnicowanych gustach czytelników. Wybacz mi Leonardzie jest czwartą pozycją napisaną przez Metthew Quicka i uważaną za najlepszą, zaraz po Poradniku pozytywnego myślenia. 

Kiedy słyszymy zachwyty nad jakąkolwiek rzeczą, utwierdza się w nas przekonanie, że jest ona faktycznie dobra. Tak też było w moim przypadku, ponieważ sięgając po pozycję w okładce o pięknym odcieniu zieleni, byłam przekonana o jej osobliwym, porywającym wnętrzu. Już pierwsze zapisane strony przedstawiły mi nietuzinkowego bohatera, jakim był Leonard i początkowo byłam zachwycona z jaką precyzją został nakreślony przez autora. Kiedy jednak przyszedł czas na współczucie, o którym tak wiele mówiono w recenzjach, zrozumiałam, że nie odbieram tej książki w planowany sposób. 

Momenty nostalgii i smutku - marszczyłam brwi. Chwile wzruszenia i ulgi - wzruszałam ramionami. Nie potrafiłam utożsamić się z Leonardem w jego odosobnieniu. Miejsce współczucia dla tego chłopaka zajęła irytacja. Jego nienaturalne zachowanie, co możemy wywnioskować już z opisu, świadczy o  wewnętrznych problemach, z którymi nie chciał walczyć, próbując uzyskać współczucie innych. Skupiał się jedynie na swoich troskach, nie dbając o zmartwienia ludzi wokoło. Rozumiem, że sposób wykreowania Leonadra był oparty w dużej mierze na problemach natury psychologicznej, jednak całokształt książki mógł wyjść znacznie lepiej. 

Wybacz mi Leonardzie jest powieścią oryginalną, poruszającą tematykę rzadko rozwijaną w książkach dla młodych czytelników. Ukazuje świat oczami osoby odbiegającej od norm, innej. Taki punkt widzenia jest jak najbardziej potrzebny, ale czy musi być przedstawiany w tak nieprzystępny sposób? O czym mówię, musicie przekonać się sami.